Çok sayıda kişi ile bir araya gelen biri olarak siyaseti, ekonomiyi, geleceği, gündemi konuşuyoruz. 

 

Konuştuğum kişilerden çoğu dedi ki...

Hayırdır senin Antalya Valisi Münir Karaloğlu ile bir sorunun mu var?

"Nereden çıktı bu" dedim...

Köşe yazında, twitter mesajında, yayın organında ki Vali ile ilgili haber yayınlamama mesajında sanki aranızda bir sorun var" dedi.

 

Ben de, ne kurum ile nede kişi ile sorunum olmaz. 

Bizim tek derdimiz sorunları çeşitli kanallarda yetkililere ulaşacak şekilde haberleştirmek veya ihbar etmek.

Bir de mesleğim ile dalga geçen biri ve bir kurum olursa savunmamı yapmak.

Çünkü gazetecilik gerçekleri yazma sanatıdır. Asparagas haber yada asparagas ihbar etme mesleği değildir. 

Zaten öyle yapanlarda gazeteci değildir. 

Bana da yetkili yetkisiz kimsenin bu sıfatı, "sen yalancı gazetecisin" anlamına gelen aşağılayıcı benzetmeyi yükleme hakkı yok" dedim.

 

 

Konuşma uzadıkça uzadı...

Peki korkmuyor musun?

Sorun çıkarmasınlar sana" dedi.

 

Bende mi bir cesaret, toplumda mı bir korku var" dedim.

Kaç kişi bu cümleyi kurdu hatırlamıyorum bile" diye ekledim.

 

 

Ayrıca korkulacak ne varki...

Her gerçek her yerde söylenmez diye bir denge var (devlet sırrı gibi) bunu bilirim ancak yanlışlar ve hatalarda bu kapsama girmez.

Sonuçta bizim yaptığımız, "eğitimde alınmıyor" denen kayıt parasını Valilik komisyon kararı ile alınır hale getirmişler, devlette okullara yeterli ödeneği göndermediği için velileri mecbur etmişler...

Almıyoruz ama mecbursunuz şekline dönüştürmüşler.

Biz bunu ortaya çıkardık. 

 

Bunun için mi devlet beni cezalandıracak?

Bu ülkede insan hakları istenen seviyenin çok altında bunu biliyorum...

Bu ülkede sistem yok, insanların kaderi belki de birilerinin iki dudağının arasında bunu da biliyorum...

Ancak bu bahsettiğin oluşmuş korku, gerçekleri yazmamız konusunda bir endişe oluşturursa o zaman mesleğe ihanet etmiş oluruz" dedim ve sohbetin derinliklerine indik.

 

 

Konu döndü dolaştı yoğunluk ve temsil nedeniyle işlerin aksamasına, asıl görevlerin aksatılmasına geldi.

Yani ihbara rağmen neden sorunlar çözülmüyor, neden çözdük" diye geri dönmüyorlar demek istedi.

Sohbetin sonunda sanki çalıştay kararından çıkan görüş gibi şu öneri ortaya çıktı. 

Her şehire iki Vali olsa sorunların üzerine daha mı net gideriz!

Vali'nin biri Vali yardımcıları ile sadece sorunlarla ilgilense, daha çok hayatın gerçekleri ve sorunları ile yüzleşse...

Diğer Vali sadece karşılama,  ağırlama, kürsü konuşmaları, açılış, kokteyl, balo, dalış, uçuş, etkinlik vb. protokol görevini yürütse...

En azından sorunlar çözülmez mi?

Protokol ile gerçek hayat arasına sıkıştırılmış ve çözümsüzleşmiş kronik eksiklikler giderilmez mi?

Sonuçta protokol ve temsil maalesef bu ülkenin vazgeçemediği zaman ve nakit harcaması. Bu gerçeği değiştiremiyoruz. 

Sayın Vali'de bu yoğunlukta belkide sorunlarla ilgilenemiyor.

Aslında en güzeli en az insanla en çok sorunu çözmek. 

Fakat ülkemizde asli görevlere gelene kadar kaybedilen çok vakit var. 

Bu nedenle en azından büyük şehirlere iki Vali gerekir.

 

Elbet iki Vali önerisinin hayat bulmasını beklemiyorum. 

Ama toplumun çözüm bekleyen yüzlerce sorunu olduğuna her gün şahit oluyorum.

 

Bu arada hala okullara gönderilen komisyon kararı ve mecbur bırakılarak alınan kayıt parasından, ayrıca velilere verilen ihtiyaç listesi ile ilgili Valilikten bir açıklama yok.

Hala devlet kayıt parası almaya devam ediyor, hala anaokulu kayıtları da sürüyor. 

 

Hala sabun, kağıt, klima, boya, dolap, bulaşık süngeri, katlanır z peçete, çamaşır suyu, yüzey temizleyici, çöp poşeti, tahta kalem, tahta kalem silgisi, kuru mop, uzun mop ve uzayıp giden listeler velinin eline tutuşturuluyor.

 

Toplum bu sorulara cevap verecek bir kurum arıyor. Vatandaş, "ihbarınız değerlendirildi ve şu şekilde sonuçlandırıldı" diyen kurumların çoğalmasını bekliyor. 

Çünkü bu makamların tüm giderleri, vatandaşın vergileri ile karşılanıyor. 

Hayata Seyirci kalmamanız dileğiyle.