Sosyal medyada karşıma çıktı bu video. “Sağlıklı beslenme etkinliği” adı altında çekilmiş ama bana göre adı konmamış bir mahcubiyetin videosuydu. Kimi çocuklar yalnızca iki zeytin, bir dilim ekmek ve gözlerinin içine çöken utançla oturuyordu o sıralarda. Bazılarının tabaklarıysa taşmak üzereydi; sadece yemekle değil, imkanla, konforla...

Bu görüntüler yalnızca midemizi değil, vicdanımızı da burktu. Çünkü mesele ne yedikleri değil, kimin neyi göremeyecek kadar tok olduğuydu.

Bir Sınıfın İki Yüzü: Eğitimde Eşitsizlik
Çocuklar okula yalnızca okumaya değil, aynı zamanda görünmemeye de geliyor artık. Yokluklarını örtmek için sessizce oturuyor, arkadaşlarının zengin kahvaltılarına bakmamaya çalışıyorlar.

Oysa çözüm çok uzak değil.
Her okulda eşit ve ücretsiz kahvaltı programları olabilir.
Ailelerin ekonomik yükünü hafifletecek sosyal destekler, belediyeler ve devlet iş birliğiyle sağlanabilir.
"Evden getirilen" değil, "ortak hazırlanan" etkinliklerle çocukların gözleri değil, mideleri dolabilir.

Ama biz ne yapıyoruz? Tabağındaki zeytini çocuğun yüzüne çarpan bir etkinlik düzenliyoruz.

Eğitimci mi, İçerik Üreticisi mi?
Ve asıl acı veren kısım... Bu etkinlik yalnızca sınıf içinde yaşanmadı. Kamera açıldı, kayıt düğmesine basıldı, çocuklar birer “kadro dışı figüran” gibi yüzleri açık şekilde sosyal medyaya servis edildi. Öğretmen ise bir “influencer” edasıyla içeriğini paylaştı.

Reşit olmayan çocukların yüzlerinin paylaşılması sadece etik değil, hukuki bir sorumluluk da doğurur. Çocuk hakları, kamuoyuna içerik üretme hakkından önce gelir. Eğitimciler kürsüde durmalı, kamera arkasında değil.

Ve Biz... Bu Utancı Neden Hissediyoruz?
Çünkü hâlâ bazı çocuklar sadece karnını değil, duygularını da aç bırakıyor. Ve biz hâlâ aynı sınıfın içinde birbirine yabancı hayatlar yaşıyoruz.
Sınıflarda matematik, fen, Türkçe öğretiliyor ama en temel insani değer olan empati sık sık müfredat dışı kalıyor.
Eşitliği anlatan kitapların hemen yanında, eşitsizliği belgeleyen kahvaltı tabakları var artık. O yüzden susamış çocuklara su değil, sessizlik sunuluyor. Ve biz seyrediyoruz.

Çünkü bu ülkede, bazı çocuklar kahvaltıya değil; görülmeye aç uyanıyor.

Dilerim bir gün tüm çocuklar okula aç değil, eşit başlar.
Ve dilerim o gün geldiğinde, öğretmenler çocukları beslemekle meşgul olur, izlenme almakla değil...