Bir çayırın ortasında, zeytinyağının parladığı bir güneşin altında, bin yıllık bir gelenek ayakta kalmaya çalışıyor. Yağlı güreş. Er meydanı. Diz bağı çözülmeyenlerin, kol bağından onur damlayanların sporu. Fakat izleyici koltuğundan bakınca bazen er meydanı değil de bir panayır kalabalığına benziyor sahne.

İzleyici misin, yoksa mangal başı mı; pehlivanı mı izliyorsun, yoksa çaycıyla güreş ağasının yer kavgasını mı? Anlamak güç.

Başpehlivanlık finalindeyiz. Kıran kırana bir mücadele var ama gözümüz, gönlümüz bir türlü kilitlenemiyor. Çünkü çevrede plastik sandalyelerden bir ordu kurulmuş, dev bir tente sağa sola uçuşuyor, hoparlörler kendi arasında karambole konuşuyor. Alan sanki “alabildiğine” diyerek bırakılmış. Kameralar rastgele, spiker ne dediğini bilmiyor, protokol tribünüyle pehlivanın arasına neredeyse midye satıcısı girecek!

Oysa bu toprakların en kadim sporlarından biri bu.
Miras.
Onur.
Yağlı güreş sadece pehlivanın değil, seyircinin de “duruş” meselesi olmalı. Ama gel gör ki, yağ var, kispet var ama organizasyonun beline kadar çamurda kaldığı çok açık.

Ağalar para veriyor, lakin nereye gidiyor bu para? Her yıl bağış rekorları kırılıyor ama çayır aynı çayır. Gölgeliği olmayan tribün, yetersiz tuvalet, birbiriyle yarışan sunucular, kayıtsız bir ses sistemi... Bu mudur 650 yıllık gelenek?

Mesele sadece “güreş ağası kim oldu?” meselesi değil artık. Sormamız gerek: Bu güreşin ağrısı neden hâlâ izleyicide kalıyor? Neden başpehlivanı izleyemeden "patır patır" yan müsabakalara maruz kalıyoruz? Neden bu kadar çok emek, bu kadar az odakla sunuluyor?

Oysa bu çayıra vizyon lazım. Profesyonel bir dokunuş. Dijital ekranlar, düzenli koltuk sistemleri, tek maç yayını, anlatıcılar, kamera açıları... Gelenek, vitrinle değil içerikle yaşar. Pehlivanlar gibi dimdik ayakta kalmak istiyorsak, organizasyonu da diz çöktürmemeliyiz.

Her yıl kispetler yenileniyor, organizasyonlar neden hep eski sayfada kalıyor?
Unutmayalım... Er meydanı yağla değil, akılla da parlar..